Ogromne potencjalne straty z depozytów nominowanych w funtach i potencjalne zyski z depozytów nominowanych w markach spowodowały masową wyprzedaż funtów (i zakup marek) przez spekulantów walutowych. Konieczność interwencji brytyjskiego banku centralnego w celu zwiększenia wartości funta stała się teraz jeszcze bardziej paląca i wymagała poważnego zwiększenia brytyjskich stóp procentowych (o wielkość żf). Ogromny wysiłek interwencyjny Banku Anglii, który podniósł oprocentowanie kredytów z 10 do 15%, okazał się niewystarczający i 16 września Brytyjczycy zostali ostatecznie zmuszeni do rezygnacji: wycofali się przejściowo z Europejskiego Systemu Walutowego, pozwalając na deprecjację funta w stosunku do marki o 10%. Ataki spekulacyjne na inne waluty wymusiły dewaluację hiszpańskiej pesety o 5% i lira włoskiego o 15%. Aby obronić własną walutę, szwedzki bank centralny był zmuszony podnieść dzienną stopę oprocentowania kredytów do astronomicznej wielkości 500%! Do momentu zażegnania kryzysu wartość interwencji brytyjskiego, francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego i szwedzkiego banku centralnego wyniosła 100 mld dol; tylko Bundesbank wydał 50 mld dol. na interwencję walutową. Ponieważ kryzys walutowy doprowadził do olbrzymich zmian stanu rezerw międzynarodowych w bankach centralnych i wpłynął na pozycję aktywów rezerw oficjalnych w bilansach płatniczych, nazywa się go również kryzysem bilansu płatniczego.