Poza rolą instrumentu oddziaływania na wysokość bazy monetarnej i wielkość podaży pieniądza, kredyty dyskontowe znajdują zastosowanie w zapobieganiu panikom bankowym. Kiedy powstawał System Rezerwy Federalnej, zakładano, że jego najważniejszą funkcją będzie rola pożyczkodawcy ostatniej instancji; miał on zapewniać bankom dostęp do rezerw w sytuacji, kiedy żaden inny bank nie zaoferowałby im pożyczki, co miało nie dopuścić do wymknięcia się upadających banków spod kontroli i zapobiec panikom bankowym i finansowym. Dyskontowanie jest szczególnie skutecznym sposobem dostarczania rezerw dla systemu bankowego podczas kryzysu bankowego, ponieważ rezerwy są błyskawicznie przelewane do banków, które ich najpilniej potrzebują. Stosowanie instrumentów dyskontowych w celu uniknięcia paniki finansowej przez spełnianie funkcji pożyczkodawcy ostatniej instancji jest szczególnie istotnym wymogiem skuteczności polityki pieniężnej. Paniki bankowe w latach 1930-1933 stały się przyczyną najbardziej ostrego spadku podaży pieniądza w historii Stanów Zjednoczonych, uznawanej przez wielu ekonomistów za czynnik, który doprowadził do załamania gospodarczego w okresie wielkiego kryzysu. Paniki finansowe mogą poważnie zagrozić gospodarce również dlatego, że zakłócają zdolność pośredników i rynków finansowych do przekazywania funduszy osobom, które dysponują produkcyjnymi możliwościami inwestycyjnymi.