Ekonomiczne prawo kapitalizmu, wyrażające się w nierównomierności rozwoju przedsiębiorstw, gałęzi produkcji i całych państw. Zmiany techniki lub popytu powodują w kapitalizmie procesy przystosowawcze, które w warunkach prywatnej własności środków produkcji przybierają postać rozwoju jednych jednostek gospodarczych kosztem zahamowania rozwoju i marnotrawstwa w innych. Właściwe kapitalizmowi formy walki konkurencyjnej powodują w wielu wypadkach likwidację zainwestowanego już kapitału ?starych” gałęzi lub przedsiębiorstw, długotrwałe okresy stagnacji w poszczególnych dziedzinach, próby utrzymywania się na rynku kosztem rabunkowej eksploatacji zasobów itd. Marnotrawstwo związane z tymi przejawami nierównomierności rozwoju obniża przeciętne tempo wzrostu gospodarczego. W epoce imperializmu wysoki stopień koncentracji produkcji i kapitału pogłębia nierównomierność rozwój u zarówno wewnątrz poszczególnych krajów (monopole kapitalistyczne), jak i w skali międzynarodowej. Wobec zakończonego już podziału ekonomicznego i terytorialnego świata państwa, które opóźniły się w rozwoju, mogą zdobywać dla siebie rynki zbytu i źródła surowców kosztem państw, które zagarnęły je dla siebie w poprzednim okresie. Jednocześnie koncentracja i centralizacja kapitału ułatwia proces prześcigania ekonomicznego jednych państw przez inne. Kraje, które później przystąpiły do rozwijania swojej gospodarki, korzystają z najnowszych osiągnięć techniki.